من و نقیضه بی قافیه; یهویی

اینجا تمام شاعره ها شعرشان شده: / "اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است"
این هم بهانه ای است; کمی صدق می کند/ اینجا همه اراده ی شان بد نوشتن است

تا اینجایش را که پیامکی نوشتی بود و از توی رختخواب ارسال شد را خوانید. حالا که بی خوابی زده به کله مان و دوباره نشته ایم پشت سیستم این را هم بخوانید که همین دو بیت بی قافیه را برای رفیق گرمابه و گلستان مان هم پیامک کردم صرفا جهت اطلاع از شعربافی های گاه و بیگاه برادرتان.

نقیضه را که حتما خودتان بهتر از من می دانید چیست. ابیاتی که جوانی جویای نام در رد شعر شاعری به معنی کلمه، شاعر، می بافد تا ابراز وجودی کرده باشد.

توی حال این روزهای صفری بعد از شنیدن مصرع اول ترانه تیتراژ آخر سریالی که فکر کنم اسمش شکسته دل است و این روزها روی آنتن؛ نقیضه ای بافته ام برای فراموش کردن نقیصه های داخلی خودم. حتی اگر فراموشی موقتی بوده باشد.
عنوان پست را هم که خودتان حتما گرفته اید داستنش چیست. ادای همین ژیگول بازی های از ما بهترون را در آورده ام که می نویسیند من و فلان؛ یهویی.
اینجا هم نوشتم اش نقیصه بی قافیه ام را؛ که اگر به بهانه خواندن این پست هم که شده سراغی مجازی از من بگیرید و دعایی حقیقی کنید برای بهتر شدن حال نزار ما؛ شاید نفستان سبب ساز شد.

بعد بعدتر نوشت: قالب اینجا را هم عوض کردم که قشنگ دستتان بیاید چقدر حالم بد بوده.