برف؛ حس گرما

امروز که برف باریده و در کنار سردی این روزها، پیشوراز از زمستان را کامل کرده؛ در برخورد و نگاه فروشنده و راننده و حتی عابر مهربانی دیدم.

گویا هوا که سرد میشود همه مهربان می شویم.

ببار آسمان؛ ببار و بشور از دلها گرد غریبگی را

کربلای من کجاست؟

چند روز گذشته که یک تاسوعا و عاشورا و شام غریبان تقریبا متفاوت نسبت به سالهای گذشته را گذراندم سعی کردم متنی برای اینجا بنویسم که نشد.

تنها موضوعی که به ذهم می رسید این بود که آیا این که گفته اند هرکسی را کربلایی است یعنی اینکه هر کس در یک بزنگاه خاص مورد امتحان قرار می گیرد و حسینی و یزیدی بودنش سنجیده می شود؟

فکر می کردم آوینی جمله ای با این مضمون دارد که هر کسی را کربلایی است؛ اندکی گشتم نبود؛ به هرحال این می تواند یک اندیشه باشد که تو خوب یا بد و یا حتی خاکستری کربلایی خواهی داشت و انتخاب تو مشخص خواهد کرد در کدام دسته ای؛ در دسته حسینی ها، در دسته یزیدی ها یا در دسته ساکت ها _ هر چند این هم بخشی است از آن دسته قبلی_

اما امسال فکر کردم قرار نیست کربلا و عاشورای من نوعی در یک جغرافیای واحد و در یک زمان یک روزه یا یک ماهه واقع شود.

درگیر این گزاره ام که هر لحظه ای از زندگی به عنوان آزمونی از سلسله امتحانات ممتد الهی بخشی است از عاشورایی که باید من ثابت کنم راست گفته ام وقتی خوانده ام "یا لیتنا کنا معک".

خدایا ایمانی ده که یقین و استواری در راهت را اتمم نعمم قرار دهد.

ترجیح

ترجیح می دهم آدم بده داستان باشم بجای آنکه نقش قربانی احمق را بازی کنم

تصمیم جدید

برای کسی تب خواهم کرد که برایم بمیرد

نه راه پیش; نه راه پس

گاهی تمییز بین یک وسوسه تلبیس شده و یک تصمیم کمی متفاوت، بسیار سخت است
معمولا در اینگونه موارد خود را به جریان آب سپرده و اسمش را گذاشت ام رضایت به قسمت
در غالب این موارد هم با گذشت زمان حسرت نصیبم شده
امروز یکی از همان بزنگاه هاست
یک سو ترس از غفلت امروز و حسرت فردا; یک سو ترس از اشتباه امروز و عقوبت فردا
راهی نیست جز مشورت با عقلا و توسل به صلحا

بی خیالی؛ سیاه، سفید، خاکستری

بی خیالی; نمی دانم یک نعمت است یا یک رذیله. شاید هم هردو. ولی بعضی اوقات منجی انسان می شود

خدایا بی خیالی های بد موقع را از ما بگیر

خدایا جای بیخیالی های حیوانی، لذت آرامش برآمده از ایمان را به ما بچشان

من؛ تصمیم کبری و این روزهای بی ایمانی

تا یادم می آید از اهمیت تصمیم ها شنیده ام.

از تصمیم کبری که متن مشق هایم بود تا همین روزها که شاید تصمیم یکی از پر کاربرد ترین کلمات در آن چیزهایی است که مجبورم بنویسم.

به هر حال تصمیم گرفتن یا به عبارت بهتر تصمیم سازی مهمترین مشکل این روزهای زندگی من نوعی است. گزاره های مقدماتی برای نتیجه گیری در ذهن مان شکل می گیرد و بالطبع وسوسه گرفتن یک تصمیم به سراغمان می آید.

اما اگر تصمیم گیری های خشک و خالی را که هیچ خروجی اجرایی ندارد از لیست پرتعداد تصمیم هایمان کنار بگذاریم تعداد می رسد به عددی که ریاضی دان ها به شوخی بهش می گویند میل می کند به صفر.

تصمیم بی اجرا نه تنها که به درد جرز دیوار نمی خورد؛ اعصاب خردی هم می آورد.

گاهی شک و گاه تنبلی است که بین تصمیم ها و عملها فاصله می اندازند. اما این روزها درگیر یک سری تصمیم های خاص هستم. درسر این مجموعه گزاره های تصمی سازی ترس آور بودن برخی از آنها است.

گزاره هایی که شعارشان را خود بلدیم بدهیم ولی این روها که در مقام عمل هستیم ترسیده ایم.

ترسی که وقتی با نخوت، روزمرگی و رخوت همراه می شود؛ می شود آنچه می شود.

ایمانی استوار بخوایهم برای هم از خدا.

و عاقبت به خیری.