مخاطب خاص دارد؟

خدا ما رو برای هم نمی‌خواست/فقط می‌خواست همو فهمیده باشیم
بدونیم نیمه‌ی ما مال ما نیست/فقط خواست نیمه مونو دیده باشیم

تموم لحظه های این تب تلخ/خدا از حسرت ما با خبر بود
خودش ما رو برای هم نمی‌خواست/خودت دیدی دعامون بی‌اثر بود

چه سخته مال هم باشیم و بی‌هم/می‌بینم میری و می‌بینی میرم
تو وقتی هستی اما دوری از من/نه میشه زنده باشم نه بمیرم

 نمیگم دلخور از تقدیرم اما/تو میدونی چقدر دلگیره این عشق
فقط چون دیر باید می‌رسیدیم/داره رو دست ما می‌میره این عشق

نیازمندی ها

به یک دیوار جهت کوبیدن سر نیازمندیم.
ترجیحا بتنی
قیمت توافقی

جدی نگیرید

میخوام یک مسابقه برگزار کنم. برای ورود به مسابقه به ادامه مطلب بروید.

حاصل سیر سرشبی در اعماق پیامکهای آرشیوی

آختارما; بیزیم اؤلکده میخانه تاپیلماز / بیرلیک مى نى ایچمگه پیمانه تاپیلماز / بواؤلکده عاشیق اولانى داره چکیرلر / شمعین اودونا یانماقا پروانه تاپیلماز.

منکراتی نوشت بهاری در چله زمستان

ایام ربیع است بیا غم نخوریم/با یار نشینیم و خط غم ببریم

در سر اگرت هوای نومیدی نیست/بردار پیاله تا که مستی بکنیم

اینجا می و مستی و نگار سیمین/فردا سبب غم است گر کم بخوریم

تفال یلدایی ما

در این بازار اگر سودی است با درویش خرسند است / خدایا منعمم گردان به درویشی و خرسندی

عجب علمی خدا دارد

و چه خوب دستچین میکند دست تقدیر الهی/ رامین صفری اربعین در کربلا برای حسین روضه میخواند / رامین نظامی خواه اربعین در دفتر ائل پرس با یک فوتبالیست مصاحبه می کند.

من و نقیضه بی قافیه; یهویی

اینجا تمام شاعره ها شعرشان شده: / "اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است"
این هم بهانه ای است; کمی صدق می کند/ اینجا همه اراده ی شان بد نوشتن است

تا اینجایش را که پیامکی نوشتی بود و از توی رختخواب ارسال شد را خوانید. حالا که بی خوابی زده به کله مان و دوباره نشته ایم پشت سیستم این را هم بخوانید که همین دو بیت بی قافیه را برای رفیق گرمابه و گلستان مان هم پیامک کردم صرفا جهت اطلاع از شعربافی های گاه و بیگاه برادرتان.

نقیضه را که حتما خودتان بهتر از من می دانید چیست. ابیاتی که جوانی جویای نام در رد شعر شاعری به معنی کلمه، شاعر، می بافد تا ابراز وجودی کرده باشد.

توی حال این روزهای صفری بعد از شنیدن مصرع اول ترانه تیتراژ آخر سریالی که فکر کنم اسمش شکسته دل است و این روزها روی آنتن؛ نقیضه ای بافته ام برای فراموش کردن نقیصه های داخلی خودم. حتی اگر فراموشی موقتی بوده باشد.
عنوان پست را هم که خودتان حتما گرفته اید داستنش چیست. ادای همین ژیگول بازی های از ما بهترون را در آورده ام که می نویسیند من و فلان؛ یهویی.
اینجا هم نوشتم اش نقیصه بی قافیه ام را؛ که اگر به بهانه خواندن این پست هم که شده سراغی مجازی از من بگیرید و دعایی حقیقی کنید برای بهتر شدن حال نزار ما؛ شاید نفستان سبب ساز شد.

بعد بعدتر نوشت: قالب اینجا را هم عوض کردم که قشنگ دستتان بیاید چقدر حالم بد بوده.

عمار ویلچرنشین

پریروز روزی مان شد چند دقیقه مصاحبت با فاضلی عاشق از نسل دلدادگان حسینی در دوره خمینی.

جانبازی که 30 سال تحمل دشواری های قطع نخاع از گردن هم نتوانسته ذره ای از عشقش بکاهد.

تن رنجورش درد می کشید اما درد بی امان هم یاراری مخفی کردن بلندی روحش را نداشت.

به ولا گرا می داد و از ریا گله داشت.

فقط به یاران شهیدش غبطه نمی خورد که عشق به شهادت در رکاب سید علی در کلامش موج می زند.

از ویلچری های غلطیده در دامن مشارکت و دوم خرداد به همان اندازه برائت داشت که از شیفتگان توافق با کد خدا

نه. اشتباه نکنید.

عمار ویلپرنشین گوشه آسایشگاه کنج عزلت نگزیده؛ او وسط میدان مبارزه است. در دانشگاه

پیش از این در مقام خبرنگاری سمج یک مصاحبه تلفنی چند جمله ای و یک گفتگوی کوتاه در پای صندوق رای با او داشتم. اما حتی تصور نمی کردم دیدار چند دقیقه ای پریروز این قدر نگاهم را نسبت به او و البته بیشتر از آن نسبت به خودم عوض کند.

نشستن در کلاس درسش را تجربه نکرده ام اما در همان چند دقیقه مصاحبت دیروز دست گیرم شد که چرا اینقدر آدم حسابی از سر درسش بیرون آمده.

و چه تقارن زیبایی دیدار با یک بسیجی تمام قد در هفته بسیج

خرقه

لایق سعدی نبود این خرقه تقوا و زهد
ساقیا جامی بده وین جامه از سر برکنش