دیدنت حال مرا خوش کرده است

به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

تو را در این سخن انکار کار ما نرسد

به حق صحبت دیرین که هیچ محرم راز

به یار یک جهت حق گزار ما نرسد

تنهای تنهای تنها

خدایا خزان شد بهارم
دمادم به ماتم دچارم
که من تاب هجران ندارم ...

تنهای تنهای تنها در این کوچه هایم
از گریه های شبانه گرفته صدایم
من ماندم و آشنایی نمانده برایم
بعد تو غریبم غریبم غریبم

از دل صندوقچه دل

لعنت اولسون قلبیمه سنسیز پریشان اولماسا. نیلیرم من گوزلری هجرینده گریان اولماسا. لحظه لر سنسیز منه ای گل عزادیر؛ شومیدی. شمعه کیم میهمان اولار پروانه میهمان اولماسا

تفأل عیدانه

عشق است و مفلسی و جوانی و نوبهار*عذرم پذیر و جرم به ذیل کرم بپوش

والله

این چه عیدی و بهاری است که دارم بی تو

عیدم عزاست

آمد بهار و گل رخ من در سفر هنوز/خندید ابر و چشم من از گریه تر هنوز/آمد درخت گل به بر امّا چه فایده؟/کان سرو گلعزار نیامد به بر هنوز

مخاطب خاص دارد

با تو میگویم ای بهای سالها سکوت اجباری و ماه ها فریاد خاموش. صدای پای بهار می آید دوباره. بیا این روزهای خزان را هم دوام بیاوریم که صبح صادق قریب است.

من یک تازه مسلمانم

اشهد ان لا اله الا الله.اشهد ان محمد رسول الله.اشهد ان علی ولی الله.

الکی مثلا من شاعرم

دعا کن که امشب ببارد/از این نیلگون آسمان، رحمت او/و خورشید با خود بیارد/ز بام فلک، مژده وصلت او

عشق، امید، وفا

در قاموس عشق شکست معنی ندارد; یا وصال است و وفا و دل شاد یا فراغ است و امید دیدار