مرا نه عید هست و نه حتی رمضان

گیرند همه روزه و من گیسویت/ جویند همه هلال و من ابرویت

لعنت به من

دلخوری، از بغض پری، میفهمم
ناراحتی، غصه داری، میفهمم
دلواپس فردای با من بودنی
دلگیری از من اما درگیر منی
داری دل میزنی، دل میکنی تو کم کم
من بهت حق میدم، من حالتو میفهمم
دارم میبارمت، ای داد بیداد
خودم کردم که لعنت بر خودم باد

مخصوصا بیت آخر

کام من، تلخ تر از قهوه ی قاجاری هاست
جبر تو، ساده ترین حالت ناچاری هاست
مرد وقتی که هوایی بشود، سالم نیست
که زمین گیر شدن، حکمت بیماری هاست
اولین خون زمین ریخته، خون عشق است
شاید این فلسفه ی خلق خودآزاری هاست
رود دریا شدنی نیست، اگر بنشیند
لذت وصل، به جان کندن و دشواری هاست

ای یار با من باش

از دوست غیر دوست نخواهیم حاجتی
گر دوست با من است جر اینم نه آرزوست
چون کامکار هر دو جهانی بلطف یار
دیگر ترا چه کام و چه فکر و چه جستجو است

با تو فقط خوب می شوم

دلتنگی ام کم از غم تنهایی تو نیست
من هرچه بی قرارترم...بی صدا ترم
قلبی که کنج سینه ی من می زند...تویی
من با غم تو از خود تو آشناترم
هر لحظه اتفاق می افتم بدون تو
از مرگ ها و زلزله ها بی هوا ترم
حالم بد است...با تو فقط خوب می شوم
خیلی از آن چه فکر کنی مبتلاترم...!

باز هم فاضل

مرگ حق دارد که از ما روی برگردانده است
زندگی در کام ما زهر هلاهل ریخته

عاشقانه ای از فاضل

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست
بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله ها است
باز می پرسمت از مسئله ی دوری و عشق
و سکوت تو جواب همه مسئله ها است

و اگر خدا بخواهد دیر نیست

من به این مصرع یقین دارم که روزی میرسد
سوره ای از عشق را با هم قرائت می کنیم

نظم و نظام من تویی

عاشق شدیم و نظم جهان را به هم زدیم
دنیا هنوز هم که هنوز است درهم است

آری

به نظر میرسد این فاصله ها کم شدنی است
غیر ممکن تر از این خواسته ها هم شدنی است