با سر دویده ام

دستِ مرا بگیر و بگو یا علی مدد!
تا کی نشستن و غم و، تا کی «نمی‌شود»؟

راهی‌ست راه عشق که باید به سر دوید
با سرسری دویدن و لِی‌لِی نمی‌شود

در داستانِ عشق نباید کلاغ بود
با قیل و قال‌های پیاپی نمی‌شود

حالا خلافِ قصة تلخِ کلاغ‌ها
ما می‌رسیم، قصه ولی طی نمی‌شود

دلم گرفته خدایا فراغ را کم کن

دلتنگم و جز روی خوشت در نظرم نیست

در گیتی و افلاک به جز تو قمرم نیست

با عشق تو شب را به سحرگاه رسانم

بی لذت دیدار تو شب را سحرم نیست

روزها فکر من است این و همه شب سخنم

عقل را از بارگاه عشق بیرون کرده اند/ خویش را دارم به دیوانه ملقب می کنم
من که عادت کرده ام شب ها به درس عاشقی/ روزها فکر فرار از دست مکتب می کنم

ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم

یه زمانی بچه تر که بودم فکر می کردم دوستی با دوستان دنیای واقعی در دنیای مجازی جواب می دهد. کمی که گذشت فهمیدم دنیای مجازی دعواهای خودش را دارد و اگر وصلش کردیم به دنیای واقعی دیگر باید قید دوستی را زد.

نمونه اش همین شیخ ما که آتش سوزاندن هایش در عالم مجاز ملتی را در دنیای واقعی ناراحت کرد و حالا هم نوشته دو سه خطی من باعث کدروت دوستانی که خودشان اینجا را کشف کرده و پایش را به دوستی دنیای واقعی باز کرده اند؛ شده.

کدورت چیز خوبی نیست به خصوص برای ما که هم دنیایمان را به هم گره زده ایم و هم آخرتمان را. پس من از غلطی که کرده ام عذرخواهی می کنم.

حلوا حلوایی که دهانم را تلخ کرده

میزان صداقت آدم ها در ادعای دوستی را می توان از روی تیکه هایی که بارت می کنند سنجید. در روزی که بی عرضه خطابت کنند و به شعرهای وبلاگت گیر دهند و چند بار هم زیر سؤالت ببرند تنها نتیجه ای که میشود گرفت این است که برخی .... ها را باید در حد یک همکار در خاله بازی زندگی بازی بدهی. با برادر برادر گفتن پشت کسی گرم نمی شود. کجایی سید که حاجیت تنهاست.

شک نکن

شک نداریم وقتش بشه
واسه ما هم بهار میاد
بهار میاد و حال ما
از این که هست بهتر میشه
کارایی که اول نشد
صبر می کنیم آخر میشه

آری افطار رطب در رمضان مستحب است

رطب تازه به بار آمده از نخل لبت

"لَکَ صُمنا" و به خرمای لبت "اَفطَرنا"

صوم و صلاه من تویی

روزه ی هجر تو از پای بینداخت مرا
کی شود با رطب وصل تو افطار کنم

یک بیت عاشقی سهم امشب

لبخند تو را چند صباحیست ندیدم/ یک بار دگر خانه ات آباد بگو سیب

عشق تو شاعری به من آموخت

نه شاعری به من و قامتم برازنده است
نه عاشقی و جنون رسم این جهان وامانده است
که شیوه ادب آموختن به تو برازنده است
"مرا معلم عشق تو شاعری آموخت"